بغض بارون
شعر نو ٬ ترانه ٬ نثر مسجع در کل آوای اعتراضبغض بارون
شعر نو ٬ ترانه ٬ نثر مسجع در کل آوای اعتراضباز هم بهار
وقتی آسمون ابرییه
که سایه ای نمی مونه
سایه ها نیم بند میشن و
باد هم ترانه می خونه
تو ذهن خاکستریِ
ابرای سردِ آسمون
بارونِ شُر شُر میزنه
بعدِ اون یه رنگین کمون
نگاه کند خورشید و
سبزینه ی زمینیمون
عید رو به یادم می یاره
تهِ اسفنده قصه مون
زمین یه پارچه زرد و سبز
ابرای تلخ انتظار
بارون تندِ بی قرار
بازم بهار بازم بهار ۲
اگه یه روز بالا باشم
رو سقفِ سایه ها باشم
به ابر میگم عشق بباره
اگر چه باز تنها باشم
تو کوچه ی خاطره ها
جنبِ عطر اقاقیا
خونه ای سرد و ساکته
شب مونده تو بی خوابیا
تو کوچمون عشق می باره
رو سقفمون نور می پاشه
ابر و خورشیدِ آسمون
آدم که با خدا باشه
زمین یه پارچه زرد و سبز
ابرای تلخ انتظار
بارون تندِ بی قرار
بازم بهار بازم بهار ۲
نو بهار اومد دلای بهاری عیدتون مبارک
بر آسفالتِ خیس
یه راهِ بی عابر
چراغها خاموش
ماه بی چهره
شبانه ای مدهوش
ستاره آویزان
به گنگِ این مه دود
لبان ساعتها
ز غمگِنی فرسود
نوای این غوکان
به گوش شب عریان
به خطّ نیزاران
زبانه ای رقصان
زبانی از شعله
ز چاهسار نفت
گُزینِ بی یابان
چو شمع در برمان
نگاهِ من خیره
به طرح آدمها
درون آن سامان
به خانه هایی شاد
شب است و من تنها
صدای پمپی آب
نوار ابری گُنگ
بر روی این پاسگاه
دو ساعتِ گریه
دو ساعتِ لبخند
دو ساعتی ترانه
به یادِ بودِ خانه
مهی که می آید
صدای زوزه ی سگ
شبی مثِ هر شب
دوباره خنده و شک ۲
یه راه بی عابر
چراغها خاموش
ماه بی چهره
شبانه ای مدهوش
واسه تمام سربازان وطن همانان که ساعتها در پاسداری از کیان میهن
تنها قلبی تپنده و گرم جانپناهشان است .
یه قصه ی عاشقونه
یه بازی کودکانه است
یه خط روی ماه کشیدن
با تو به بن بست رسیدن
رو لبه ی تیغ رقصیدن
یه شاخه ی بی جوونه است
یه حرفِ نو از سادگی
با تو همه سرخوردگی
در فصل سرسپردگی
غم یعنی یه سکوتِ کم
ترانه های دم به دم
تا تهِ تنهایی میرم
اون وقته که من تو میشم
شب یعنی اون نگاه تو
گلبوسه های نو به نو
اسمتو باور می کنم
رویا رو از بر می کنم
یه نامه ی بی نشونه است
از داغ و دردِ زمونه است
یه هق هق بی بهونه است
اون دل که شد پناه تو
ترس یعنی فهم زندگی
تا منتهای بندگی
اظهار تن سرمای مرگ
اینه نشون تو یکی ۲
شده از خودت بپرسی ؟
دیگه هیچ کس نمی میره
وقتی تن با تو نباشه
وقتی هر لحظه تو غرقی
وقتی شب پیشت خدا شه
دیگه هیچ کس نمی بینه
که تباهی رنگ ما نیست
با تو هر روز و هنوزم
دل تنگت اشتباه نیست
بذا تا دنیا بدونه
همه سرفرازی با ماست
نشه باز قصه ی تکرار
نشه باز از ماست که بر ماست
نوبهارم که تو راهه
سال نو خنده رو واجب
توی بقچه رفت زمستون
این شروعه واسه راغب
تو سکوت کمی هوس کن
که دوباره جون بگیری
از این بارون دمادم
نه از اشک و آه و ماتم
حرف من غصه ی تکرار
نه خیالبافی بسیار
حرف دردِ ناگهون نیست
شبه و کلام هوشیار
سر تا صبح رسیدن
یه سکون اندازه ی من
یه بغل آوای پرواز
یه قلم با شوق آواز
تن من گیر زمینه
نه تموم دلخوشیهام
واسه گریه کردنم نیست
بغض آغاز نفسهام
بغض بارون خیلی سرده
بارون مرگو نمی فهمه
بارون نفرت نمی بینه
دروغا واسه زمینه
بارون مثل اون یگانه
که نفس میده به هر دم
خیلی پر مهره نگاهش
قد خوبی قد آدم
نه زمین جای بدی نیست
نه زمین جای کسی نیست
شده از خودت بپرسی
بودنت محض دل کیست ؟
دیگه هیچ کس نمی میره
وقتی تن با تو نباشه
وقتی شاهزاده ی قصه
واسه دیدن تو پا شه ۲
سر ظهر دو هفته به عید
برای عزیزم همسرم
برای حکم تبعیدم
یه عالم چشم می خواهم
که پرواز ابد گیرم
در آن سوئی که می خوانم
که می خوانم به آن مانم
که جانم همره مرگ است
که کابوس شرربارم
سیاهه فصلِ لبخند است
از این لبخند برآسودن
حماقت تا به کی بودن
دلت را گرم می دارم
من آن زنگی کهبارم
صداقت منقسم با شک
تنافر پای هر پیوند
ستایش می کنم ما رو
به حکم هرزگی در بند
لبان سوزنی شکلی
که می دوزد به لب آواز
مرا خرسند می دارد
ز هر خاکستری پرواز
بیا با من هم آوا شو
که فردا زهر می نوشم
از آن دستان بی مهری
که هر روز خشم می پوشم
بیا و همدلی وا نِه
به بیکاری و پر وقتی
بیا همسوی بی پاسخ
برای مرز خوشبختی
در آن رویای وهم آور
که همسو مرز نیرنگ است
دلم گرم از نگاهی شد
گهربار رنگِ بی رنگ است
به ختم این کلام من
نگاهی آینه بندان شد
به هر سو خیره خود بینم
که راسِ خویش باران شد
که دردم شوق هجران شد
یه ربع به دوازده ۱۴ اسفند
بی چراغی . . . !
می اومدم و
سایه تنها می موند
می لرزیدم و
سایه تنها می خوند
می خوند از فصل رهائی
پُر بغض بی نوائی
می خوند از رنگِ جدائی
پُر عِطر کهربائی
می خوند از فصل شکستن
از من و از فردا رَستن
می خوند از دردِ پریدن
بی خبر به صبح رسیدن
می خوند از مرگِ ترانه
آره از شرمِ شبانه
پُر می شد از فصل رُستن
بهاری تازه رو جُستن ۲
می اومدم و
سایه تنها می موند
می لرزیدم و
سایه تنها می خوند
می خوند از غروبِ غمناک
شبش از فاجعه جان داد
می خوند از ابر هیاهو
شاپرک گُلی رو جان داد
می خوند از بارون و تیهو
آخ از دشتِ بی آهو
می خوند ااز شبنم سرمست
سرفرازی که زِ شب رست
می خوند از یه آسمون برف
جنگلی رو بی تبر بس
می گفت از بسمِ اقاقی
خدائی و یک چراغی
سایه اما بی خدا موند
پشتِ این پنجره مهمون
سایه دیگه بسه خوندن
شب رو از ستاره روندن
سایه میشه شب جدا شی
یه جورایی سربراه شی
سایه هم رنگِ یه دریاست
توی خوابِ خیسِ موجاست
سایه ها که رمز روءیان
پُر مهرِ کهکشونان
سایه ای اون ورِ دیوار
داد می زد که آوار آوار
آی مردم شب است و زنگار
داد می زد که آوار آوار
آره . . . سربلندی بر دار ۲
کفشدوزک میگه عشق یعنی :
به نام خدا
توی یکی از وبلاگها خوندم که نوشته بود عشق یعنی چه ؟ من هم تصمیم گرفتم در مورد این
واژه بنویسم . عشق یعنی چی ؟
عشق چیه ؟ کجاست ؟ برا کیه ؟
از عشق نوشتن سخته ٬ راحته ٬ میشه نوشت ٬ اصلا نمیشه نوشت ؟
از عشق نوشتن مزخرفه ٬ عالیه ٬ بد نیست ٬ واقعا چندش آوره ؟
عشق قشنگه ٬ خیلی قشنگ و زیبا ٬ با وقار و با ابهت ٬ با متانت و با ایمان.(عشق پاک و مقدس)
میتونه همه جا باشه و با هر کسی . میتونه سلام با تنفر یک زن باشه .میتونه کلام بی احساس
یک مرد باشه . میتونه گریه ی بعد از شکستن آدم آهنی یه بچه باشه . میتونه ناراحتی له کردن
یک گل باشه . میتونه شکستن صدف توی ساحل باشه . میتونه خش خشِ برگ پائیزی زیر پام
باشه. میتونه یک فریاد بی صدا از لبخند زشت کافر به توی مونث باشه. میتونه نگاه شیطنت آمیز
یک شوهر به همسرش باشه . میتونه توی دستهای پُر از خونِ یه قاتل باشه. میتونه خونی باشه
که از دست می ریزه موقعی که داری برای همسرت غذا درست می کنی. میتونه مشت زدنِ به
به دیوار باشه که از عصبانیتِ خیانته . میتونه نگاه هوس بازِ یه مشرک به شرک باشه . میتونه
تهدیدِ یه قاتل به مقتول باشه . میتونه بازیِ بچه گانه ی یک کودک باشه . میتونه نگاه یه پسربچه
به دختر همسایه باشه . میتونه خاطرات بازی های بچه گانه ی دوران بچه گی باشه . میتونه
بوسه ی یک کودک به پدر باشه . میتونه نقشِ یک گل روی قلب تو باشه . میتونه ابراز محبتِ یک
یک عاشق به معشوق باشه .
عشق برا کیه ؟ عشق برای خداست ٬ برای من ٬ برای تو ٬ برای برای همه ی عالمِ هستی .
خدا عشقه یه عشق پاک و مقدس ٬ یه عشق باطنی و پُر تلاطم .خدا معرکه ست و زیبا و عشق
جزئی از وجودِ بی منتهای خداونده .
خدا عشق رو روی زمین آفرید تا فرشته های آسمانی از این نعمت الهی غبطه بخورن . خدا
عشق رو آفرید تا ما آدما گلهای رُز رو به هم هدیه بدیم ٬ تا بگه که ای آدما زمین و آسمون با
عشق معنا میشه ٬ تا ما آدما بدونیم باید چطور به هم نگاه کنیم تا صداقت و راستیِ نگاهمون
کلاممون را معنی کنه و چطوری از لحظات سبزِ در کنار هم بودن لذت ببریم . تا چشمهامون رو
بشوریم و با پارچه ای سفید دستهامون رو به سوی خدا بلند کنیم تا وقتی به کسی ابراز محبت
می کنیم عمقِ قشنگیِ حضورمون رو بفهمه . عشق رو آفرید تا آدمها در عین اینکه در تمام
لحظاتشون خدا وجودداره از هم لذت ببرن ٬ تا بگه باید با هرحرفِ عشق بازی و رقص فرشته های
آسمونی رو به تماشا نشست . خدا عشق رو آفرید تا صافی و قشنگی عرش خودش رو به رُخِ
ما آدما بکشه چون ما آدمهای بی اراده با استفاده ازکلمه ی عشق خیلی دنیای سفید و قشنگِ
محبت رو به کثافت و لجن هوس بازی کشوندیم . تا ما آدمهادرعینِ اینکه کنار هم نیستیم دلمون
برای هم تنگ بشه و چهره ها از یادمون نره . تا ما آدمها بعد از سالها در کنار هم زندگی کردن از
همدیگه خسته نشیم و با وجود تمام تکرارها باز هم برای هم تازه باشیم . با وجودِ تمام لمس
کردن ها و عطرها و حس های ممتد باز برای هم هر روز قشنگتر بشیم . با وجودِ تمامِ از خود
گذشتگی ها بازهمیشه فکر کنیم درعینِ اینکه خودمون هستیم ولی باید برای دیگری هم باشیم
و با یار همکلام بشیم . عشق رو آفرید تا با اینکه هر روز سر یک سفره می نشینیم باز همیشه
طالبِ جمع شدن در کنار هم باشیم . عشق رو آفرید تا بگه که سلطان عشق مادر . خدا عشق
رو آفرید تا ما از نوای آرام و پر از تلاطم یک دوست و همراز بی بهره نباشیم و با صدای اونی که
دوستش داریم صبح ها از خواب بلند بشیم و شبها با نوازشِ دستهای پر از محبت اون به خواب
بریم و با نفسهای او کنار گوش خودمون تمام موجهای مغزیمون به صف به کنار دریای بی کران و
پُر تلاطم هستی کشیده بشه. تا بگه که هر نگاهی که به هم می کنیم در عین سادگی باید پُر
از معنا باشه . عشق رو آفرید تا وقتی دو عاشق کنار هم هستن احساسِ آرامش و امنیت داشته
باشن .
عشق مثلِ یک فرش دست بافته یعنی هرچی بیشتر از عمرش بگذره قشنگتر و تازه تر و
پر قیمت تر میشه و با ارزشتر که آدم سعی میکنه هر لحظه تمیزتر و مرتب ترش کنه . این واژه
اینقدر زیبا و پاکه که هر کسی لیاقتِ درکِ واقعی این واژه رو نداره مثل یک الماس گرون قیمت
که هر کسی نمیتونه اون رو بخره . بعضی از آدمها فکر میکنن میشه پول و ثروت رو جایگزین
عشق کرد . ولی اگه کمی فکر کنید می بینید که هر چیزی جای خودشه و کار خودش رو انجام
میده . به انگشتای خودتون نگاه کنید آیا هر کدوم میتونن کار دیگری رو انجام بدن ؟ نه اینطوری
نیست چون هیچ چیز جدا از هم معنی نداره و باید کنار هم باشه تا تکمیل بشه .
پس بیائید با خدا ایمان نیایش پاکی صداقت محبت مهر همدلی همفکری
گذشت ایثار و با کمک کمی فلفل و نمک عشق رو بسازیم .
عشق یعنی : ( تو به همراه همسرت )
بر آسمان دویدن
می رَویم
بنشسته نخواهیم ماند
این کران
یک قدم است برای پریدن
می رویم
با همرهی دیو و دَد
بیم و شک
افسانه ی راه است بخوان شعله ور شو
تا رفتن و با رفتن
یک لحظه نیاسائیم
گر همسفر مائی
یکسر همه بر هم زن
بر هم شبِ سُکرآور
بی نغمگیِ آخر
سردادگی سایه
بی وزنی شرم آور
یکسر به شرر آگین
همخوانی یکسر به شرر آگین ( ۲ )
می رویم
با قامتِ مدارا
لاله ها بی سران شما را
خونتان گرمی دهِ رگان است
راهتان خورشیدِ شبِ نفرین
صورتگر ظلمت را
نامت به سحر رانده است
تا سوز تواَم بر دل
شاهنشهِ شب مرده است
شب
این همه شب مرده است ( ۲ )
می رویم
فریاد تهی مانده است
می رویم
بنشسته نخواهیم ماند .
هر آنگونه خواستن زیستن
شاید فروترین لحظه ها را به بانگی شادمانه فریاد کنی .
شاید ببینی شاید بدانی شاید بسازی ٬ آنچه هستی .
به هر آنچه سازی نیازت نیست ٬
اما تو هستی و بودنت دلیلِ
دانستن و ساختنت خواهد بود .
شاید بدروی نیکی را
زندگی را
هستی بایسته را
اما با سکوت
لحظه ای چشم را بستن
این آرامش را
این لحظه را ٬
به آینده منگر .
سرگیجه ی شادمانه ای است
که فروترین لحظه ها را به بانگی شادمانه بنگری ٬
فریاد کنی بخوانی و بدانی که بودنت مزیدِ ساختنت خواهد بود .
مرنجان مرا ٬ آنچه را که می بینی باور کن
ضعفِ تو نتیجه ی خواسته های توست که آری
خواسته ای که این گونه بیابی و ادراکی خود خواسته را
سرانجامِ دیدنِ غریزت مآبانه بدانی .
پس فکر کن به دنبال گرما راه بیفت
تو آنی که بدانی
و هر آنی که نمانی
آثار زیاد رویاها کم
در دایره ی زمان نزدیکترین به هیچی
امّا هیچ ترین هستی
هیچ ترین بایدی
هیچ ترین نامی که
بدین گونه می اندیشی .
پس مرا باور کن .
بسیار قبل تر از اینها
راه رفتن حرکت جنبشِ سلولی را باور داشته ای ٬
که خود ساخته ای هستی برون از ادراکِ هستی شناسانه ی فعلی خویش .
پس این جهانِ بدین نزدیکی ٬ قابل لمس تقریباْ در درونِ خود را
به چنگ آور در آغوش گیر
هیچ از دستش مَده .
باز مرا بخوان و ما را
باور کن ٬ که من تواَم
بدونِ رویاها و ضعف ها و نقص های تو
من توی کمال یافته ام .
ما را باور کن .
ا . راغب