غزل ( ۳ )

رِنگ تاری   خفته بر مضراب غم

                                                                     سازها بی رونقند از بیش و کم

از درون نای ها خیزد صدای مبهمی

                                                               که فرو شوید به دل  رنج عتاب زیر و بم

کاخرین دستی که بر پرده به یک گیتار شد

                                                              در همان دم مرد  ناطور شد در پیش هم

زخمه ها سوزند  ضرب و دهل ها آوای جنگ

                                                               صورتی بودیم  ما و تک نقابی دم به دم

چنگ و بربط ها  شکستند در حریم انجمن

                                                               حالیا شیطان بخندد بر مترسکهای جم

ای خدا ظلم است که بر معنی انسان می رود

                                                                 هر کجا سوز دل و آه جگر از این ستم

راغب این نکته بدانستی   تو صورت فاش کن

                                                            فاتحان ریزند  با دهشت  به هر جا زهر و سم